Interview met Annie Vereecken

Annie Vereecken zit nog middenin een videoconferentie bij de Koolputten in Waas¬munster. Toch zwaait ze me al hartelijk toe van achter haar computer. In haar eivolle agenda heeft ze tijd gemaakt voor een gesprek over haar passie voor kunst.

De toponderneemster in biotech is bijzonder fier op de 99-jarige concessie die ze binnenhaalde voor de locatie met diepe wortels in de familiegeschiedenis. Aan de kade vlakbij de Durme kwamen meer dan honderd jaar geleden de kolenschepen lossen en laden. Het was een levendige ankerplaats maar ook een vertrouwde baken voor wie zocht naar een rustplaats.

Vanaf de jaren tachtig raakten de loskade en het hoofdhuis echter in verval. De volledige afbraak in 2007 was onvermijdelijk. ‘Ik ga dat terug opbouwen,’ beloofde Annie Vereecken aan vriend en vijand, bewonderaar en lasteraar, en zo geschiedde.
 

‘Toen we de concessie in 2012 verwierven, was er al een stille hoop van lokale kunstenaars dat er een plaats zou komen voor tentoonstellingen. Freddy Huylenbroeck, toen al drijvende kracht achter menig kunstproject, wist snel een vrijwilligerskorps van verwante zielen te enthousiasmeren voor de ontwikkeling van een kunsthuis.

Een project met Kunstforum, B&B en restaurant herrees uit de as van het huis van kolenlossers en toverden deze historische locatie opnieuw om in een levendige ontmoetingsplaats voor fietsers, wandelaars en kunstliefhebbers. Door de grote ruimte van het Kunstforum kunnen we kunstwerken uit zowel privé- als openbare verzamelingen samenbrengen. Ondertussen hebben we ook een Vriendenkring uitgebouwd met talrijke leden. Bij iedere bijeenkomst in het Kunstforum verwelkom ik persoonlijk de gasten.’
 

‘Zoals een kunstenaar begint aan een werk zonder te weten waar uit te komen, zo ben ik ook begonnen met ondernemen. Op een mooie dag hebt u een diploma en dan begint het pas. Ik vergelijk het met een kunstenaar die met vele ideeën voor een wit canvas staat en ook vanuit het niets, iets kan creëren. Net zoals ik oprecht kan genieten van mijn afgelegde parcours als ondernemer, geeft het kopen van een mooi kunstwerk me ook voldoening. En al helemaal als ik de weg om het werk te verwerven volledig zelf heb uitgestippeld. Het pad naar succes verloopt dikwijls niet via geplaveide wegen. Het is hobbelig en gaat gepaard met vallen en opstaan. Net zoals een kunstenaar meermaals een werk vernietigt omdat het niet voldoet aan de verwachtingen, zal ook een ondernemer dikwijls moeten herbeginnen. Beiden moeten beschikken over een stevige dosis doorzettingsvermogen. Net zoals in iedere onderneming steken we zelf de handen uit de mouwen. Jaarlijks organiseren we vier tentoonstellingen rond een centraal thema waarbij we werken uit verschillende collecties samenbrengen. Het is een volledig privé-initiatief dat ons enerzijds veel vrijheid geeft om kansen te bieden aan kunstenaars die niet met een galerij werken, maar tegelijk anderzijds heel eigen inspanningen vergt. Van ophalen tot terugbrengen van de werken doen we in eigen regie met eigen logistieke invulling. Gelukkig kunnen we ook rekenen op een stevig netwerk van enthousiaste vrijwilligers en genereuze vrienden, die bereid zijn om werken uit te lenen.’

‘Uiteraard ben ik als wetenschappelijk geschoolde geïnteresseerd in deze raakvlakken. Een spraakmakend voorbeeld hiervan is de Cosmopolitan Chicken Project van Koen Vanmechelen.

Zijn idee was om de oerkip te kruisen met verschillende kippenrassen. Van daaruit groeide The Walking Egg vzw met als uithangbord het door Vanmechelen ontworpen wandelende ei. Het beroemde transparante ei met kippenpootjes begon aan een wereldwijde veroveringstocht met als thema ‘in vitro fertilisatie’. De glazen eieren van Koen Vanmechelen hangen zowel in het Kunstforum als in de B&B, het zijn ware ‘egg-catchers’. Ze symboliseren de eicelfollikel. Ook het werk genaamd ICSI, intracytoplasmatische sperma injectie, hangt in de B&B.’
 

‘Een paar jaar geleden geraakte ik tijdens een bezoek aan Dulwich Picture Gallery in Londen helemaal onder de indruk van de werken van Harald Sohlberg (1869-1935). Voor de schilderkunst is hij terecht de nationale trots van Noorwegen. Sohlberg schilderde de adembenemende natuur op alle momenten van de dag én nacht. Als u weet dat Noorwegen voor ongeveer de helft van het jaar in duisternis ondergedompeld is, dan is het uiterst bewonderenswaardig wat Sohlberg ‘en plein air’ kon schilderen. Een expositie met zijn werk staat zeker op mijn verlanglijst.

Anderzijds moeten we niet ver kijken om in eigen streek ook veel getalenteerde kunstenaars te ontdekken. Een interessant thema voor een expositie zou ‘kunstenaarsfamilies’ kunnen zijn: denk maar aan de broers Hermann en Franz Courtens uit Dendermonde, Maurits en René Tilley uit Hamme of Leon en Gustave De Smet uit Deurle.

Het belangrijkste is dat we mensen blijven nieuwsgierig maken naar onze volgende tentoonstellingen. Als er dan een vonk overslaat die de bezoekers aanzet om meer naar musea te gaan en te genieten van kunst, dan is onze missie volledig geslaagd.’